به نقل از «خبرآنلاین»

چرا بعضی سیاستمداران با تصور اینکه من آدم خوبی هستم خود را لایق حکومت می دانند و گمان می کنند همه چیز مملکت مال آنهاست؟

تاریخ انتشار: ۲۶ فروردین ۱۴۰۳ | کد خبر: ۴۰۱۲۰۰۱۸

به گزارش خبرآنلاین چنین کسانی با چنان ایدئولوژی مالکانه‌ای از حکومت گویی از برهوت بی‌مسئولیتی برآمده‌اند و نسبت به هر گونه زمین و آب و باغ و برج و بارو احساس مالکیتی غریزی می‌کنند.

دکتر کیومرث اشتریان در روزنامه شرق نوشت: این روحیه چنان بر فعالان سیاسی مذکور چیره است که اساسا درکی از «اموال عمومی» ندارند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

آنها در پرده غفلت از روابط اجتماعی و تعاملات انسانی فرو خفته‌اند و لذا کاملا طبیعی می‌نماید که این‌چنین باشند. وقتی این کنشگران سیاسی در زندگی خود معاشرت اجتماعی نداشته باشند و آداب آن را نیز ندانند، «طبیعی» است که همواره در «وضع طبیعی» باشند، هرچند در شهری بزرگ زندگی کنند یا اینکه ارزشمندترین ایدئولوژی‌ها را در حافظه خویشتن انبان کرده باشند.

آنها خود را در قبض و بسط و منع و اعطا، مختار و مأذون می‌فرمایند و چون به دولت می‌رسند گویی به یک غنیمت رسیده‌اند. غنیمت هم خاصیت مالکیتی دارد. گویی در مسابقه‌ای نفر اول شده‌اید و قاعده «برنده همه چیز را می‌برد» (winner-take-all) بر بازیِ سیاست حاکم می‌شود. در تلقی مدرن از پدیده حکومت و دولت که تصوری مدنی، اجتماعی و غیرمالکیتی است، اساسا چنین طرز تلقی‌ای قابل درک نیست. آنگاه که این ناتوانی در درک با منافع گره بخورد، دیگر کار هر دولتی گره می‌خورد و پایان او فرا می‌رسد.

در این طرز تلقی از دولت یا سیستم‌های کلان اجرائی، یک مقام، یک مسئولِ پاسخ‌گو نیست؛ بلکه مالک موت و حیات اقتصادی است. تا آنجا خود را با سیستم سیاسی یکسان‌انگاری می‌کند که برایش احساس مالکیت کاملا طبیعی است. اینکه من یک مدیر ارشدم، یا یک مقام اجرائی مشهورم، یا خدمتی به حکومت می‌کنم، یا به آن وفادارم و بر آن جان بر کفم سبب می‌شود که تصور کنم حیات من به حیات حکومت گره خورده است. در واقع هیچ مرزی بین مالکیت و دولت قابل شناسایی نیست. همه چیز درهم و برهم می‌شود. احساس مالکیت سیاسی همان و احساس مالکیت به اموال عمومی همان. اگر ناکارآمدم به کسی ربطی ندارد؛ اموال خودمان است! بهره‌کشی از امکانات و امتیازات سیاسی و اقتصادی حق من است. در چنین چارچوب ایدئولوژیکی است که «بهره مالکانه سیاسی» پدید می‌آید.

در پیامد، این مفهوم مالکیتی، به «اداره خانوادگی» امور اجرائی کشور می‌انجامد. از همین رو است که با پدیده‌ای استثنایی مواجهیم: مدارس، دانشگاه‌ها و مؤسسات «خصولتی» (خصوصی+ دولتی). دیگر مرزی میان مالکیت، دولت و خانواده وجود ندارد. این امر در ترکیب با وقف سیاسی در ایران می‌تواند از منظر جامعه‌شناسی سیاسی یک طبقه اقتصادی-فرهنگی-قبیله‌ای را توضیح دهد. وقف نه دولتی است و نه خصوصی، اما در عین حال هر دو هم هست. در نتیجه، زمینه برای جولان منافع شخصی و بهره‌برداری بی‌حساب‌و کتاب فراهم می‌شود. «کوتاه کرد دست فقیران ز مال وقف/ آن میرزا که دست تصدی دراز کرد».

اینکه یک منبری، هیئت‌ها را به فعالیت اقتصادی فرا می‌خواند بدون اینکه به این فکر کند که چه تخصص ویژه‌ای در مجموعه‌ای ناهمگن به نام هیئت وجود دارد تا آنها را مستحق امتیازات ویژه برای فعالیت اقتصادی کند، از همین سنخ است.

بنابراین قاعده برای این فعالان سیاسی چنین است: من آدم خوب و پارسایی هستم. من وفادار جان بر کف حکومتم. من از حکومت جداناشدنی‌ام. من به حکومت خدمت می‌کنم. بنابراین «مال من و مال حکومت نداریم» همه چیز یکی است و خود را مجاز به هرگونه «فعالیت اقتصادی خصولتی» می‌دانم بی‌توجه به اینکه این فعالیت اساسا در دنیای مدرن یک فعالیت رانتی محسوب می‌شود و خصومت مردمان و کینه محرومان را در پی دارد.

23302

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1894882

منبع: خبرآنلاین

کلیدواژه: جمهوری اسلامی ایران مدیریت فرهنگی فرهنگ سیاسی احساس مالکیت همه چیز

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.khabaronline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرآنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۴۰۱۲۰۰۱۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

اشتباه‌ترین تصور برای کسانی که به خودکشی فکر می‌کنند | این فیلم را حتما ببینید

به گزارش همشهری آنلاین، زمستان سال گذشته حمید پیروی، نایب رئیس جمعیت علمی پیشگیری از خودکشی ایران از روند افزایشی خودکشی در کشور خبر داد و این که در ۱۴۰۱ به ازای هر ۱۰۰ هزار نفر، ۷.۴ نفر اقدام به خودکشی و فوت کرده‌اند. به گفته این او عوامل مختلفی هم در میل، تصمیم و اقدام به خودکشی افراد دخیل بوده؛ از مسائل اقتصادی گرفته تا اختلالات روانشناختی، اما مطالعات نشان می‌دهد که حدود ۶۰ درصد از کسانی که خودکشی کردند، هنگام اقدام به خودکشی، افسردگی داشتند.

روانشناسان می‌گویند ایده‌ خودکشی می‌تواند زمانی شکل بگیرد که فرد احساس کند دیگر قادر به کنار آمدن با یک وضعیت طاقت‌فرسا نیست. این مسئله می‌تواند از مشکلات مالی، مرگ یکی از عزیزان، پایان یک رابطه یا ابتلا به یک بیماری صعب‌العلاج ناشی شود. همچنین اختلالات و بیماری‌های روحی مانند افسردگی، اختلال دو قطبی یا سوء مصرف الکل هم می‌تواند منجر به شکل‌گیری افکار خودکشی شوند. آنها تاکید می‌کنند اگر افکار خودکشی دارید و برای آن برنامه ریزی کرده‌اید، پیش از هر اقدامی با یک یا چند نفر از نزدیکان یا دوستانتان صحبت کنید و اگر کسی را نداشتید با یک روانشناس یا مرکز درمانی در ارتباط باشید.

توصیه جدی آنها این است که اگر در اطراف‌تان کسانی هستند که افکار خودکشی را بیان می‌کنند با همدلی به او گوش دهید و با ایجاد حس دلگرمی او را تشویق به کنید که با یک فرد متخصص در ارتباط باشد.

جردن پیترسون، روان‌شناس بالینی، نویسنده و منتقد فرهنگی اهل کانادا در گفت‌وگویی که درباره توصیه به افرادی که قصد خودکشی دارند، به نکات جالبی در این باره اشاره کرده که در ادامه می‌توانید آن را ببینید.

پیترسون در بخشی از صحبت‌هایش در این فیلم یک توصیه عجیب برای کسانی که به خودکشی فکر می‌کنند کرده است، این که اگر افسرده هستید و فکر می‌کنید با نبودتان به دیگر لطف می‌کنید، در حقیقت چنین نیست و واقعیت ندارد. در اطرافتان کسانی را دارید که شما را دوست دارند و اگر شما جان خودتان را بگیرید، به احتمال زیاد هیچ وقت آدم سابق نخواهند شد. آنها تا آخر عمر خودشان را شکجه می‌دهند و همیشه به این فکر می‌کنند که اگر کاری انجام داده‌ بودند، عزیزشان از دست نمی‌رفت. شما افسرده هستید و فکر می‌کنید با گرفتن جانتان به آنها لطف می‌کنید. در حالی که چنین نیست و به همین دلیل در اکثر جوامع خودکشی جرم محسوب می شود چون پیامدهای فاجعه‌باری بر جای می‌گذارد.

این در حالی است که نایب رئیس جمعیت علمی پیشگیری از خودکشی ایران هم پیشتر در این باره گفته «با هر مرگ ناشی از خودکشی در میان بازماندگان و کسانی که در معرض خبر خودکشی قرار می‌گیرند، ۱۳۵ تا ۱۸۰ نفر تحت تاثیر مشکلات روانشناختی قرار می‌گیرند. برخی از کسانی هم که اطلاعات خودکشی دیگران به آنها می‌رسد، ممکن است در معرض خودکشی تقلیدی قرار بگیرند.»

بیشتر بخوانید

جزئیات تازه در پرونده مرگ بازیگر معروف جزئیات مهم از فوت دکتر پرستو بخشی ؛ قتل، خودکشی یا...؟ خودکشی با روح آدم چه می کند؟ ۵ گام مهم برای مداخله در خودکشی

این در حالی است که مرکز مشاوره دانشگاه علوم پزشکی ایران هم ۵ توصیه‌ را برای مواجهه با افراد دارای افکار خودکشی ارائه داده است.

۱. به دنبال نشانه‌های خودکشی باشید. از جمله این نشانه‌ها صحبت کردن یا تحقیق درباره مرگ، احساس ناامیدی، اضطراب، افسردگی و عدم تحمل است.

۲. همدلی کنید و حرف‌های آنها را بشنوید. فرد را قضاوت نکنید. با دلسوزی گوش دهید و به احساسات آنها ارج نهید.

۳. به صورت مستقیم درباره خودکشی سوال بپرسید. به نحوی سوال بپرسید که پاسخی صادقانه به شما بدهد. از هر علامتی که متوجه شده‌اید به عنوان بخشی از سوال استفاده کنید. روراست باشید. پرسیدن درباره خودکشی باعث خودکشی نمی‌شود.

۴. خطر را دور کنید. حذف دسترسی به اقلام مورد استفاده برای خودکشی یک رویکرد مبتنی بر شواهد برای جلوگیری از خودکشی است. اگر پاسخ مثبت به خودکشی داده‌اند، از آنها بپرسید: «آیا برنامه‌ای دارید؟ آیا به آن وسایل دسترسی دارید؟» دسترسی به داروها، طناب، چاقو و... را محدود و منع کنید.

۵. همراه با فرد مورد نظر با اورژانس اجتماعی برای پیشگیری از خودکشی تماس بگیرید. اگر فرد حاضر به دور کردن لوازم و ایمن شدن نیست، او را تنها نگذارید و تا حضور اورژانس در کنار او باشید.

کد خبر 847880 منبع: همشهری آنلاین برچسب‌ها بهداشت روانی سلامت خبر مهم خودکشی